Deze morgen gingen we ontbijten in de Strawberry Moose Snackery (wat kunnen sommige namen toch heerlijk klinken...). Die staat op nr. 1 op Tripadvisor en het ontbijt werd inderdaad heerlijk vers bereid.
Vandaag stond een volledige dag gepland in Wells Gray Provincial Park en we stappen dan ook om 9u eerst (én ook als eerste bezoekers) binnen in het Visitor Center om wat laatste info.
Wells Gray is slechts voor een beperkt gedeelte toegankelijk, de rest is allemaal ongerepte natuur gebleven en kan enkel via backpacking bezocht worden.
Het park heeft zijn schoonheid voor een heel groot stuk te danken aan de Clearwater River die door de Clearwater Valley stroomt.
Men kan hier aan canoeing en raften doen en tevens verschillende hikes lopen, waaronder de Trophy Mountain trail, naar een subalpine landschap, maar we hadden 's morgens al uitgemaakt dat we, bij deze vrij hoge temperatuur, al onze aandacht zouden richten op hetgeen Wells Gray zo mooi maakt, namelijk de vele watervallen.
Onze eerste stop is bij de Spahat Falls en hier worden we een eerste keer, aangenaam, verrast : een lieve dame is haar standje aan het opbouwen voor het maken van "Real Belgian Waffles" zoals het op grote borden aangegeven staat langs de hoofdweg. Daar moeten we het fijne van weten, elk Amerikaans hotel serveert 's morgens immers "real Belgian Waffles"...uit een automaat waar één of ander wansmakelijk goedje komt uitgedrupt, wat men vervolgens in een wafelijzer moet gieten...
Lang geleden daar menige discussie over gehad met de hotelverantwoordelijken, maar ondertussen is die strijd al lang opgegeven en glimlachen we gewoon eens naar elkaar als we weer eens dergelijk toestel zien.
De dame kon ons jammer genoeg nog geen wafel verkopen vermits haar installatie nog eerst moest opgesteld en opgewarmd worden, maar het bleken wel degelijk échte Belgische wafels te zijn. De eigenaar van de zaak was immers een Belg die lang geleden naar Canada verhuisd was en die nu nog steeds de typisch witte suikerbrokjes liet invoeren van uit België.
Alvast 1 positief punt voor Wells Gray...er zouden er nog heel wat volgen....
De Spahat Falls donderen van een hoogte van 120m over de vulkanische rotsen, wat heel mooie beelden oplevert.
Volgende stop is de Trophee Mountain Watchtower waar men een 360° graden uitzicht heeft over een deel van het park met oa de Trophee Mountain.
Terug naar de watervallen nu, nl de Dawson Falls. Het eerste uitzichtpunt is eerder "braaf", maar bij het tweede punt staat men zowaar bijna in de kolkende watermassa. Heel indrukwekkend om de kracht van het water van zo dichtbij te kunnen voelen...
We rijden nu naar de meest gekende watervallen van het park : de 141m hoge Helmcken Falls (ter info : het hoogste van de 3 delen van de Niagara watervallen is slechts 53m hoog).
Op de terugweg een mooi uitzicht op Shadow Lake.
Volgende stop is Bailey's Chute : hier vechten in augustus en september de chinookzalmen, waarvan sommigen tot 25kg wegen, een laatste keer van hun 600km lange reis, stroomopwaarts door de Fraser, Thompson en Clearwater River, tegen het water.
Bailey's Chute is echter de hindernis te veel en ze worden door de stroming terug meegesleurd tot aan de Horseshoe Area waar ze kuit schieten en sterven.
Ook hier weer staan we heel dicht bij de kolkende watermassa en we voelen de grond zowaar dreunen onder onze voeten. Heel indrukwekkend.
Deze morgen hadden we de Moul Falls uitgekozen om wat te experimenteren met "engelen haar"-waterval-foto's. We hadden toen echter "pech" omdat het zo'n zonnig weer was en we dus te veel licht zouden hebben om, zelfs met een grijsfilter, dit effect te kunnen bekomen. We gokten dus maar op de namiddag (er werd regen voorspeld) en deze watervallen werden dus onze laatste stop voor vandaag.
We beginnen aan de 2,9km lange hike (enkel) naar de watervallen nog steeds onder de zon, al komen er wel meer en meer donkere wolken opzetten.
Meer info over de hike : Moul Falls en terug naar de parking
Met nog zowat 5 min te gaan begint het als een godsgeschenk te regenen...yes, dat hadden we nodig om hier een beetje te experimenteren!
Deze regen en donkere lucht laten al het groen dat leeft van de nevel van de watervallen zó veel beter uitkomen en wij malen helemaal niet om die, overigens verkoelende, regen.
We hadden, bij het opstellen van de route, nog wat getwijfeld om dat park aan te doen, maar wat zijn we blij dat we dat uiteindelijk toch gedaan hebben Wells Gray is voor ons absoluut een topdag geweest.
Geen horden van mondmaskers en witte hoedjes voorziene oosterse medemensen behangen met fototoestellen en één voor één in de stijfste houdingen poserend, maar daarentegen absolute rust in een prachtige ongerepte en wilde natuur.
Waarom het er hier helemaal anders aan toe gaat dan in vele andere parken heeft een eenvoudige reden : men moet verder dan 100m stappen om het natuurschoon te zien en voor vele busreizigers is dit veel te ver...
Ander "heikel" punt is dat men Wells Gray eigenlijk maar via 1 weg kan bereiken, nl de 65km lange toegangsweg van uit Clearwater. Aan Clearwater Lake stopt de weg. De laatste 35km zijn bovendien verharde dirt road. Op het einde kan men dus niets anders dan rechtsomkeer maken.
Voor ons waren dit allemaal enkel maar voordelen...Wells Gray is een toppark!
We zijn terug in het hotel om 18u en net zoals gisteren gaan we opnieuw eten in de Gateway Grill. Het eten en de sfeer zijn andermaal top, niet in het minst omdat we deze dag afsluiten met een chocolate fudge met vanillebollen, slagroom en chocoladesaus...
Alle vandaag verbruikte calorieën zijn hiermee opnieuw op peil gebracht...
Het weer : warm (26°), wolken en zon, in de namiddag enkele buien (enkel in het park want bij het hotel was het de ganse dag droog gebleven, en dit op slechts 15km afstand).
Overnachting in Ace Western Motel
Aantal km gereden : 161
We rijden nu naar de meest gekende watervallen van het park : de 141m hoge Helmcken Falls (ter info : het hoogste van de 3 delen van de Niagara watervallen is slechts 53m hoog).
Het uitkijkpunt hier is prachtig. Men kan hier een hike doen van 8km naar de andere kant van de watervallen, maar de foto's die we hier eerder van zagen kunnen ons niet overtuigen om daarvoor 2u extra uit te trekken. Vanaf het "makkelijke" uitzichtpunt kijken we immers frontaal op de naar beneden vallende watermassa en zien we ook heel goed welke 'kom' het water in de loop van duizenden jaren uitgesleten heeft uit de rotsen. De kop van de watervallen lag dus lang geleden enkele tientallen meter dichterbij.
Door het nooit stoppende watergeweld worden immers hele kleine stukjes steen uitgesleten en trekt de kop van de waterval zich dus beetje bij beetje terug.
Vanaf hier verandert de weg in verharde dirt road. We rijden ineens door tot helemaal op het einde waar we onze lunch eten bij Clearwater Lake.
Volgende stop is Bailey's Chute : hier vechten in augustus en september de chinookzalmen, waarvan sommigen tot 25kg wegen, een laatste keer van hun 600km lange reis, stroomopwaarts door de Fraser, Thompson en Clearwater River, tegen het water.
Bailey's Chute is echter de hindernis te veel en ze worden door de stroming terug meegesleurd tot aan de Horseshoe Area waar ze kuit schieten en sterven.
Ook hier weer staan we heel dicht bij de kolkende watermassa en we voelen de grond zowaar dreunen onder onze voeten. Heel indrukwekkend.
Deze morgen hadden we de Moul Falls uitgekozen om wat te experimenteren met "engelen haar"-waterval-foto's. We hadden toen echter "pech" omdat het zo'n zonnig weer was en we dus te veel licht zouden hebben om, zelfs met een grijsfilter, dit effect te kunnen bekomen. We gokten dus maar op de namiddag (er werd regen voorspeld) en deze watervallen werden dus onze laatste stop voor vandaag.
We beginnen aan de 2,9km lange hike (enkel) naar de watervallen nog steeds onder de zon, al komen er wel meer en meer donkere wolken opzetten.
Meer info over de hike : Moul Falls en terug naar de parking
Met nog zowat 5 min te gaan begint het als een godsgeschenk te regenen...yes, dat hadden we nodig om hier een beetje te experimenteren!
Deze regen en donkere lucht laten al het groen dat leeft van de nevel van de watervallen zó veel beter uitkomen en wij malen helemaal niet om die, overigens verkoelende, regen.
We hadden, bij het opstellen van de route, nog wat getwijfeld om dat park aan te doen, maar wat zijn we blij dat we dat uiteindelijk toch gedaan hebben Wells Gray is voor ons absoluut een topdag geweest.
Geen horden van mondmaskers en witte hoedjes voorziene oosterse medemensen behangen met fototoestellen en één voor één in de stijfste houdingen poserend, maar daarentegen absolute rust in een prachtige ongerepte en wilde natuur.
Waarom het er hier helemaal anders aan toe gaat dan in vele andere parken heeft een eenvoudige reden : men moet verder dan 100m stappen om het natuurschoon te zien en voor vele busreizigers is dit veel te ver...
Ander "heikel" punt is dat men Wells Gray eigenlijk maar via 1 weg kan bereiken, nl de 65km lange toegangsweg van uit Clearwater. Aan Clearwater Lake stopt de weg. De laatste 35km zijn bovendien verharde dirt road. Op het einde kan men dus niets anders dan rechtsomkeer maken.
Voor ons waren dit allemaal enkel maar voordelen...Wells Gray is een toppark!
We zijn terug in het hotel om 18u en net zoals gisteren gaan we opnieuw eten in de Gateway Grill. Het eten en de sfeer zijn andermaal top, niet in het minst omdat we deze dag afsluiten met een chocolate fudge met vanillebollen, slagroom en chocoladesaus...
Alle vandaag verbruikte calorieën zijn hiermee opnieuw op peil gebracht...
Het weer : warm (26°), wolken en zon, in de namiddag enkele buien (enkel in het park want bij het hotel was het de ganse dag droog gebleven, en dit op slechts 15km afstand).
Overnachting in Ace Western Motel
Aantal km gereden : 161
Geen opmerkingen:
Een reactie posten