Men had voor vandaag regen voorspeld en toen we opstonden was het inderdaad aan het regenen. Wij hebben blijkbaar geen al te beste relatie met de Icefields Parkway want 3 jaar geleden was het net hetzelfde...
Eens we echter goed en wel vertrokken zijn (rond 10u) verschijnen er al grote blauwe stukken aan de hemel en de zon begint al aardig te schijnen.
We stoppen bij de klassieke uitzichtpunten langs de, in vele rangschikkingen, mooiste bergroute ter wereld.
Bow Lake is onze eerste stop.
Hier komt een vrouw, in het Nederlands (Vlaams) vragen wat "dat bakje op onze voorruit staat te doen". Na wat uitleg over de GoPro en een korte kennismaking met de andere leden van het Oost-Vlaamse gezelschap (4 koppels) rijden we verder en zoals zo dikwijls gebeurt langs dit soort routes komt men elkaar ook telkens opnieuw tegen, zo ook bij enig mooie Peyto Lake, waar het uitzicht door de bijzonder dreigende wolken nóg spectaculairder is.
De mooie kleur van het water is te danken aan het smeltwater van de Peyto-glacier, dat kleine deeltjes sediment bevat. Door weerkaatsing van het licht door die deeltjes krijgt men die typische kleur.
Hier wordt het nog meer benadrukt door de combinatie van zon en wolken.
We worden slechts heel kortstondig getrakteerd op wat regen en kunnen dan ook zonder probleem halt houden bij Mistaya Canyon.
Dan gaat het naar Parker Ridge waar we onze enige échte hike voor vandaag gaan doen.
De Parker Ridge, 2,5 km klimmen (en terug afdalen...) naar een prachtig uitzichtpunt over de Saskatchewan Glacier. Gelukkig hadden we beneden, niettegenstaande het zonnetje, onze windstopvesten meegenomen want daarboven was het een snijdende, ijzige wind (bij het begin van de trail stond het trouwens ook aangegeven dat men zich daaraan mag verwachten). We lopen ook al snel boven de sneeuwgrens. Het uitzicht is prachtig met aan de ene kant de ongerepte vallei van de Saskatchewan Glacier en aan de andere kant de Icefields Parkway diep beneden beneden ons.
Ook hier zien we het Belgische gezelschap terug en ook zij trekken naar boven. Vermits wij iets vroeger vertrokken waren, iets sneller naar boven gaan en, eens boven, ook nog eens een stuk hoger klimmen dan de eigenlijke Parker Ridge zien we hen niet meer terug.
Als we echter terug beneden zijn en nog even een stuk fruit staan te eten bij de auto komt ineens één van de vrouwen naar ons toe met de melding dat een andere vrouw uit hun gezelschap gevallen is en waarschijnlijk haar been gebroken heeft (voorlopige diagnose gesteld door een verpleegkundige uit hun groepje). Dit alles moet op zowat 200m van de top gebeurd zijn en er is geen middel om haar naar beneden te brengen.
We stellen voor om met haar naar het 10 km verder gelegen Icefields Visitor Center te rijden en daar om hulp te vragen (gsm-ontvangst is er hier uiteraard nergens).
De mensen daar zijn heel behulpzaam en nemen direct contact op met de hulpdiensten die melden dat ze de helicopter zullen sturen.
Wij kunnen hier verder niets meer doen en rijden naar de voet van de Athabasca Glacier.
Ook hier, net zoals bij zowat alle gletsjers, zijn weer duidelijk de gevolgen te zien van de opwarming van de aarde. De gletsjer trekt zich immers in sneltempo terug.
We denken elk moment een reddinghelicopter te zien over vliegen, maar dat gebeurt niet. Misschien is er vanuit Jasper wel een kortere weg voor de helicopter dan de vallei van de Icefields Parkway.
Als we opnieuw verder rijden komen we op een bepaald ogenblik aan grote wegenwerken waar het verkeer beurtelings mag passeren, geregeld met verkeerslichten.
Als het licht op groen springt komt er echter een wegenwerker melden dat we nog niet kunnen doorrijden vermits er een ziekenwagen op komst is, "om een vrouw op te halen boven op de Parker Ridge". Blijkbaar was de helicopter om één of andere reden niet kunnen uitvliegen en was de ziekenwagen helemaal uit Jasper dienen te komen (zo'n 100km verder).
We blijven daar nog zowat een kwartier wachten vooraleer er eindelijk een Ranger passeert, richting Parker Ridge.
Een 10-tal minuten later dan eindelijk ook de ziekenwagen.Het is inmiddels 18u25 en nog zowat een half uur rijden vooraleer hij daar zou aankomen. Dit was dus al meer dan 3u na het ongeval en we vragen ons af in welke toestand die vrouw dan nog zou zijn.
Morgen rijden we in elk geval eens langs het ziekenhuis van Jasper en/of naar hun hotel om te informeren hoe alles afgelopen is. Voor hen was het hun...tweede verlofdag...(eergisteren vertrokken vanuit Calgary).
We rijden verder de Icefields Parkway op voor onze laatste stop voor vandaag, de Sunwapta Falls.
Voor de Athabasca Falls is het nu te laat geworden, deze bezoeken we de volgende dagen nog wel in combinatie met Mount Edith Cavell.
Als we op zo'n 20km van Jasper zijn zien we ineens een zwarte beer op zijn dooie gemakje de straat oversteken. Net op dat moment was de GoPro niét aan het filmen..., maar hij is niet gehaast en laat zich nog braafjes fotograferen net naast de weg.
Het is al 20u als we aan het hotel aankomen. We gaan nog iets eten in een restaurant in Jasper (het is er heel druk op deze zaterdagavond) en sluiten hiermee een andermaal heel geslaagde dag af.
De volgende 2 dagen blijven we in en rond Jasper. En...vanaf morgen wordt er opnieuw mooi weer voorspeld...
Het weer : wolken, zon, regenbuien. 15-18°. Snijdende, ijzig koude wind op de Parker Ridge en de Athabasca Glacier (men kan daar ook moeilijk iets anders verwachten...)
Overnachting in Maligne Lodge
Aantal km gereden : 236
Geen opmerkingen:
Een reactie posten