Vandaag onze tweede dag in Jasper en we hebben een zo goed als volledige dag gepland rond Mount Edith Cavell.
We zijn helemaal niet gehaast en het is al na 10u als we vertrekken richting Icefields Parkway. Daar nemen we de afslag naar de 93A. Dit is de oorspronkelijke Icefields Parkway, tot in de jaren 1950 de nieuwe weg aangelegd werd. Een 10-tal km verder slaan we de Mt Edith Cavell Road in.
Campers mogen hier niet rijden omdat de weg veel te bochtig en te steil is.
De eerste stop is bij de trailhead voor Tonquin Valley. Hier hebben we, na een korte wandeling van zo'n 300m een heel mooi uitzicht op Cavell Lake.
We rijden nog een 500m verder en komen op de parking aan Mt Edith Cavell.
Als Brussel tijdens WO I in handen viel van de Duitsers weigerde de Britse verpleegster, Edith Cavell, haar post te verlaten. Ze verzorgde de gewonden van beide partijen en hielp zo'n 200 geallieerde soldaten ontsnappen.
Op 12 oktober 1915 werd ze geëxecuteerd door een Duits vuurpeloton.
Ze werd bekend als de "martelares-verpleegster" en als eerbetoon aan haar moed werd de grootste berg in de Athabasca vallei naar haar genoemd door de Canadese overheid.
We zijn van plan om hier 2 wandelingen te maken, in totaal zo'n 9km.
De eerste is de korte hike Path of the Glacier. Dit is een aangelegd pad, weliswaar redelijk steil, maar niet moeilijk. Pas op het einde loopt men over de eindmorenen (de rotsen die daar door de terugtrekkende gletsjer zijn achtergelaten). Hier zijn goede schoenen wel wenselijk.
We lopen tot bij het meer, pal onder de gletsjer. Dit ligt zelfs nu nog, begin juli, vol met ijsschotsen.
De naam van de gletsjer is trouwens Angel Glacier omdat die de vorm heeft van een engel : men ziet heel duidelijk 2 vleugels en een lijfje...
We blijven hier heel lang zitten en horen op meerdere tijdstippen de gletsjer echt kraken. Net zoals we dat vorig jaar in Alaska ook dikwijls hoorden.
Dat is behoorlijk indrukwekkend om horen in die anders volledig stille omgeving.
In augustus 2012 viel er trouwens nog een heel groot stuk van de gletsjer in het meer.
Daarna is het tijd voor het serieuze werk : de hike naar Cavell Meadows : 8 km lang en, vooral, een stijging (zo goed als ononderbroken) van 1670m naar 2289m, of liefst 619m.
Maar de inspanning was echt de moeite waard. De hike is op sommige punten echt heel lastig. Vooral tussen de laatste 2 uitkijkpunten is de stijgingsgraad bijzonder hoog en is het bijna voetje voor voetje omhoog gaan.
Bij het eerste uitkijkpunt eten we onze lunch, met dit uitzicht...
Het laatste stuk is zoals reeds gezegd bijzonder steil en is als door een maanlandschap, zonder nog enige vorm van begroeiing, maar hier kijken we echt boven op de gletsjer.
Wie meer informatie wilt over deze wandeling (enkel de afdaling hebben we getracked) : Cavell Meadows Trail
Hierna volgen we de 93A richting de Athabasca Falls. Maar eerst nog een korte stop bij de plaats waar de Athabasca River samenkomt met de Whirlpool River.
Vervolgens gaat het dus richting Athabasca Falls.
Met een hoogte van 23m en een breedte van 18m lijken die op het eerste zicht niet zo spectaculair, maar de watervallen danken hun bekendheid echter aan de kracht van de grote hoeveelheid water die met de stroom naar beneden valt.
Als men op het dichtste punt bij de watervallen komt is een douche gegarandeerd en het geluid van het bulderende water is echt oorverdovend.
De Athabasca-rivier is zowel vóór als ná het geweld van de watervallen een vrij rustige rivier.
Na de watervallen komen we direct terug op de Icefields Parkway en we besluiten om nog even te stoppen bij Horseshoe Lake. Dit mooie, blauwe meer is bijzonder populair bij jongeren om van de 20m hoge rotsen in het water te springen. We horen nog net iemand in de verte in het water plonzen, maar als we bij die plaats komen is er al niemand meer te zien. Terug op de parking zien we hen nog net wegrijden. Spijtig, maar het is toch een heel mooi meer.
Het is inmiddels al vrij laat geworden en we besluiten om niet eerst naar het hotel te gaan, maar om direct te gaan eten bij Earls. Het is een prachtige, zachte avond en we hebben geluk dat er vrij snel een tafeltje vrij komt op het buitenterras. Het smaakt heerlijk.
De reden dat we zo vroeg wilden gaan eten is dat we van plan zijn om nog eens een stuk van de Maligne Road te rijden. Daar kan men 's morgens en 's avonds nogal eens wildlife aantreffen en het is nu niet anders.
We zien al vrij snel een wijfjes-caribou (rendier) met haar jong.
Mama vindt de aandacht blijkbaar zo leuk dat ze als een volleerd fotomodel begint te poseren.
Als we net vóór Medicine Lake ook nog een beer grote rotsen zien verplaatsen, op zoek naar insecten, is onze avond geslaagd.
We sluiten een, alweer, schitterende dag af met een heel mooie zonsondergang boven Medicine Lake.
Ook al omdat het snel te donker begint te worden om nog wildlife te spotten rijden we terug naar het hotel waar we rond de klok van 22u30 aankomen.
Het weer : wolken en zon, 's morgens vrij fris (9°C) maar een heel zachte avond (22°C)
Overnachting in Maligne Lodge
Aantal km gereden : 167
Geen opmerkingen:
Een reactie posten